Maak je klaar voor een enorme corny afscheidspost.
Ik ga dinsdag naar huis. Het is nu zondag en ik typ dit terwijl ik eigenlijk verder zou moeten gaan met inpakken. Ik typ dit terwijl ik omringd ben met kleding, tassen, koffertjes en random zooi. Oh en ik moet ook nog wat wasjes ophangen. Zucht. Alles gaat heel sloom. Want ik wil nog niet weg. Hoe graag ik iedereen ook weer wil zien, dit avontuur is veel te snel gegaan!
Ik heb zoveel meegemaakt in de afgelopen vijf maanden.
Ik heb ten eerste natuurlijk een superfijne stage gehad (zoals je in mijn vorige post kan lezen).
Ten tweede heb ik fantastisch mooie plaatsen gezien. Chester is een mooi oud stadje, het is misschien niet groot maar het is wel gezellig. Kleine barretjes en cafeetjes, veel pubs, leuke winkeltjes, cultuur, oude romeinse huizen en allemaal omringd door een grote stadsmuur (die ik heel wat keren bewandeld heb). Maar ook steden zoals Liverpool. Waar je alles maar dan ook alles over the Beatles kan vinden, waar mensen een grappig accent hebben en waar je heerlijk kunt uitwaaien bij de haven. En Manchester, mijn favoriet. Een grote, bruisende stad. Met straten vol vintage winkels, platenzaken en schattige cafeetjes. Met een geweldige muziekscene en een heleboel inspirerende mensen. En ook van Londen heb ik heel veel genoten. Een hele grote stad, veel drukte en beweging. Londen heeft een bepaald gevoel wat ik niet kan omschrijven. Ik voelde me er altijd erg goed in ieder geval.
Ik heb zoveel goede bandjes gezien! Als ik het goed heb ben ik in totaal naar zo'n 13 concertjes geweest. Hoogtepuntjes zijn Secateurs (omdat ik me toen voor het eerst voelde alsof ik ergens bijhoorde), Liverpool Music Week waar ik CHVRCHES en The Black Lips zag, The Crookes in Liverpool, Mozes and the Firstborn in Londen, Will and the People in Manchester en beiden de Xfm Winter Wonderland evenementen. Ik kan eigenlijk niet kiezen. Het was allemaal zo leuk en ik heb heel veel dansjes gedaan en met muzikanten kunnen kletsen.
Ik heb heel vreemde Britse gewoontes gezien. Zoals het altijd overal voor beschuldigen. Of je het nou meent of niet, of je nou ergens schuld aan hebt of niet, iedereen zegt sorry. Of het vreemde eten, zoals chips of friet op brood. Of jus over je friet gooien, en azijn. En ja, melk in je thee alhoewel ik me daar wel bij aansluit.
Ik heb heel veel mensen ontmoet. Mensen die je misschien maar een avondje spreekt, een goede tijd mee hebt en verder nooit meer ziet, maar toch. Het blijft een herinnering aan een bepaald moment. Er zijn natuurlijk mensen die ik niet zal vergeten, zoals mijn lieve collega's. En mijn vriendinnetje Patricia uit Brazilie, met wie ik naar vele open mic nights ben geweest en veel heb kunnen praten over dingen zoals je thuis missen. Zij snapte me altijd, zij was natuurlijk nog veel verder van huis! Gelukkig hebben we morgen nog even de tijd om afscheid te nemen.
En dan ontmoet je net voordat je vertrekt je maatje. Iemand die precies weet waar je het over hebt als je het over een bepaalde band hebt. Maar die je ook nieuwe dingen leert en laat zien. Die gitaar voor je speelt en je goede films laat kijken. Die je laat lachen en je hand vasthoudt. Dit maakte weggaan zoveel moeilijker dan ik dacht, maar het maakte mijn laatste weken ook zoveel mooier dan ik dacht.
Dus ja, dit is een bijzondere tijd geweest. Met ups en downs moet ik zeggen. Maar ik heb heel veel geleerd, over zelfstandigheid en over mezelf. Er zijn veel dingen waar ik geen afscheid van wil nemen. Veel dingen die ik voor altijd zal herinneren! Maar ik ga zeker terugkomen! Ze zijn hier in Noord Engeland nog lang niet van me af!
CHEERS!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten