Maak je klaar voor een enorme corny afscheidspost.
Ik ga dinsdag naar huis. Het is nu zondag en ik typ dit terwijl ik eigenlijk verder zou moeten gaan met inpakken. Ik typ dit terwijl ik omringd ben met kleding, tassen, koffertjes en random zooi. Oh en ik moet ook nog wat wasjes ophangen. Zucht. Alles gaat heel sloom. Want ik wil nog niet weg. Hoe graag ik iedereen ook weer wil zien, dit avontuur is veel te snel gegaan!
Ik heb zoveel meegemaakt in de afgelopen vijf maanden.
Ik heb ten eerste natuurlijk een superfijne stage gehad (zoals je in mijn vorige post kan lezen).
Ten tweede heb ik fantastisch mooie plaatsen gezien. Chester is een mooi oud stadje, het is misschien niet groot maar het is wel gezellig. Kleine barretjes en cafeetjes, veel pubs, leuke winkeltjes, cultuur, oude romeinse huizen en allemaal omringd door een grote stadsmuur (die ik heel wat keren bewandeld heb). Maar ook steden zoals Liverpool. Waar je alles maar dan ook alles over the Beatles kan vinden, waar mensen een grappig accent hebben en waar je heerlijk kunt uitwaaien bij de haven. En Manchester, mijn favoriet. Een grote, bruisende stad. Met straten vol vintage winkels, platenzaken en schattige cafeetjes. Met een geweldige muziekscene en een heleboel inspirerende mensen. En ook van Londen heb ik heel veel genoten. Een hele grote stad, veel drukte en beweging. Londen heeft een bepaald gevoel wat ik niet kan omschrijven. Ik voelde me er altijd erg goed in ieder geval.
Ik heb zoveel goede bandjes gezien! Als ik het goed heb ben ik in totaal naar zo'n 13 concertjes geweest. Hoogtepuntjes zijn Secateurs (omdat ik me toen voor het eerst voelde alsof ik ergens bijhoorde), Liverpool Music Week waar ik CHVRCHES en The Black Lips zag, The Crookes in Liverpool, Mozes and the Firstborn in Londen, Will and the People in Manchester en beiden de Xfm Winter Wonderland evenementen. Ik kan eigenlijk niet kiezen. Het was allemaal zo leuk en ik heb heel veel dansjes gedaan en met muzikanten kunnen kletsen.
Ik heb heel vreemde Britse gewoontes gezien. Zoals het altijd overal voor beschuldigen. Of je het nou meent of niet, of je nou ergens schuld aan hebt of niet, iedereen zegt sorry. Of het vreemde eten, zoals chips of friet op brood. Of jus over je friet gooien, en azijn. En ja, melk in je thee alhoewel ik me daar wel bij aansluit.
Ik heb heel veel mensen ontmoet. Mensen die je misschien maar een avondje spreekt, een goede tijd mee hebt en verder nooit meer ziet, maar toch. Het blijft een herinnering aan een bepaald moment. Er zijn natuurlijk mensen die ik niet zal vergeten, zoals mijn lieve collega's. En mijn vriendinnetje Patricia uit Brazilie, met wie ik naar vele open mic nights ben geweest en veel heb kunnen praten over dingen zoals je thuis missen. Zij snapte me altijd, zij was natuurlijk nog veel verder van huis! Gelukkig hebben we morgen nog even de tijd om afscheid te nemen.
En dan ontmoet je net voordat je vertrekt je maatje. Iemand die precies weet waar je het over hebt als je het over een bepaalde band hebt. Maar die je ook nieuwe dingen leert en laat zien. Die gitaar voor je speelt en je goede films laat kijken. Die je laat lachen en je hand vasthoudt. Dit maakte weggaan zoveel moeilijker dan ik dacht, maar het maakte mijn laatste weken ook zoveel mooier dan ik dacht.
Dus ja, dit is een bijzondere tijd geweest. Met ups en downs moet ik zeggen. Maar ik heb heel veel geleerd, over zelfstandigheid en over mezelf. Er zijn veel dingen waar ik geen afscheid van wil nemen. Veel dingen die ik voor altijd zal herinneren! Maar ik ga zeker terugkomen! Ze zijn hier in Noord Engeland nog lang niet van me af!
CHEERS!
Aflevering 11: Daydream Designs
Nog maar drie werkdagen (twee op het moment dat jullie dit lezen) en dan zit mijn stage bij Daydream Designs erop. De gedachte dat ik hier straks niet meer elke dag binnenstap en 'Goodmornig!' roep en dan een vrolijke 'Goodmoring!' terugkrijg is erg vreemd als dat vijf maanden lang je vaste routine is.
natasja - dion - sian - ffion - rob - beki - david
Ik voelde al vrij snel op mijn gemak binnen Daydream Designs. Het gebruikelijke vergelijken van cultuurverschillen en het aanleren van diverse Engelse scheldwoorden ontbrak natuurlijk niet. Mijn collega's zijn allemaal iets ouder dan ik maar gelukkig hebben ze goed gevoel voor humor en lachen we veel op kantoor.
Ik kon ook prima mijn draai vinden binnen de werkzaamheden op kantoor. Ik kreeg om te beginnen een opdracht om een huisstijl een beetje aan te passen, iets 'makkelijks' om mee te beginnen. Dit ging me allemaal prima af, dus ik mocht al snel meedenken aan concepten voor nieuwe opdrachten en bij het tweede project waar ik aan meewerkte werd mijn concept gelijk gekozen! Ik kreeg heel veel ruimte om binnen mijn eigen illustratieve stijl te werken. Dat vond ik natuurlijk superleuk en het was heel fijn dat mijn werk binnen het bedrijf ook echt gewaardeerd werd. Ik voelde me soms alsof ik gewoon bij het bedrijf werkte en zo zag het team het ook, dus dat was een heel groot compliment.
Natuurlijk was het niet altijd even leuk, er zijn stressvolle tijden en dan wordt er weleens geklaagd en gezucht. Of werkdagen waarop er niet zo heel veel werk voor me was en dat je dan dingen moet doen die even wat minder leuk zijn. En dagen dat ik echt mijn bed niet uit wil komen en de hele weg van Chester naar Holywell in de bus slaap. Maar over het algemeen was het vaak fijn en gezellig.
Ik kijk altijd uit naar het moment dat ik achter mijn bureau ga zitten na een uur in de bus te hebben gezeten en een grote kop thee voor mijn neus krijg. Met melk uiteraard. Dat heb ik wel geleerd zoals je al eerder hebt kunnen lezen (gelukkig maakt het mijn blogtitel nogsteeds relevant). Soms waren er dagen waarop we eens geen BBC Radio1 op de achtergrond wilden dus dan werd er Friends of Modern Family opgezet als achtergrond geluid (en af en toe even spieken tussen het werken door).
En elke maandag keek ik alweer uit naar vrijdag, ook omdat het dan weekend zou zijn maar vooral omdat het dan tijd was voor Fat Friday! Lekker naar de lokale Fish and Chips shop om frietjes te gaan halen. Ik kreeg al vrij snel ook vis erbij voorgeschoteld aangezien iedereen het erover eens was dat ik dat gehad moest hebben. Nu ik erover schrijf wil ik dat het weer vrijdag is, oohhhhhh.
Eigenlijk wil ik niet dat het al vrijdag is. Dat is dus mijn laatste werkdag en ik vind die gedachte nog steeds best gek. Alhoewel ik wel zin heb om weer naar school te gaan en mijn oude vertrouwde projectgroepje weer te zien (ja ik heb het over jullie, Kepslok). Ik heb hier veel geleerd, niet alleen zijn mijn designskills erop verbeterd, ik kan nu ook veel beter Engels spreken (vloeiend inclusief accent), heb veel geleerd over mezelf als werknemer en designer. Plus ik weet nu ook weer veel beter hoe ik verder wil in dit wereldje (ongeveer, denk ik, weet ik niet, eeeh).
Al met al heb ik een fijne tijd gehad hier in dit gezellige kleine kantoortje waar we met zijn allen ingepropt zitten aan witte bureautjes, omringd door vintage tinnetjes met polkadots en oude camera's, zachte leren stoelen en een warme kachel. Ik zal het sowieso niet snel vergeten!
Bedankt Sian, Rob, Ffion, Beki, David en Dion.
I wrote this post in English as well, just so all of you from Daydream can read it as well!
There's only three workingdays left (two at the time you're reading this) and then my work experience at Daydream Designs will be over. The thought of not stepping in everyday and yelling 'Goodmorning!' and getting a 'Goodmorning!' back is very weird if that has been your everyday routine for five months straight.
About five months ago, I was welcomed in Holywell, North Wales, in a little web/graphic design company: Daydream Designs. After which I was immediatly informed that I was going to get an icebucket dumped over my head. That made me part of the team from the start. A team that contains of Sian: my boss and mentor, Rob: co-owner, mainly does pr work and is my private driver from the busstop to the office, and Beki, Ffion, David and Dion: my colleages, a mix of designers and webdevelopers.
A small but nice team.
I quickly became comfortable at Daydream Designs. Ofcourse there was no lack of comparing the differences in culture and teaching me some English cursewords. All my colleages are older than I am but luckily they all have a good sense of humor and we laugh a lot in the office.
It wasn't hard to find my place in the company. In the beginning I got a rather 'easy' project, adjusting an excisting brand. Which went really well so I was able to do more stuff on the new projects, thinking about different concepts etc. and at the second project I was working on, my concept got chosen by the client! I got a lot of freedom to work in my own illustrative style. I was really happy with that and it was really cool that my work was being appreciated by the company. Sometimes it would even feel like I was just a regular employee and the team felt that way as well, which is a huge compliment.
Ofcourse it can't always be good, sometimes it's stressful and we'll sigh and complain. Or I wouldn't have that much work to do or it's just little jobs that aren't as much fun. Or days when I just couldn't get out of bed and would sleep in the bus the entire way from Chester to Holywell. But generally, it was really nice and cozy in the office.
I'm always looking forward to the moment to sit at my desk after an home busdrive and getting a nice hot cup of tea. With milk obviously. I learned how to drink that as you could have read in an earlier post (luckily, my blogtitle is still relevant). There were days when we didn't want to listen to BBC Radio1, so we would put Friends or Modern Family on as a background noise (and peek a little bit inbetween work).
And on every monday, I look forward to friday, not only because of the weekend but also because of Fat Friday! Time to go to the Fish and Chips shop to get some chips. Ofcourse I had to try some with fish as well. Now that I'm writing about it makes me wish for friday, ooohhhhhhh.
But actually, I don't want it to be friday yet. That will be my last working day and that thought is still so weird to me. Eventhough I am excited to go back to school and see my sweet projectgroup again (yes, I'm talking about you, Kepslok). I learned a lot here, not only did I develop my designskills, my English is way better now (fluent inclusive of an accent), I learned a lot about myself as an employee and a designer. Plus, now I know much more about what I want to do in this designworld (sort of, I think, I don't know, eeh).
All together I've had a really great time in this cozy little office where we are all squished in together, sitting behind our white desks, surrounder by vintage tins with polkadots, old cameras and soft leather chairs and a warm heater. I won't forget this, that is for sure!
Special thanks to Sian, Rob, Ffion, Beki, David and Dion.
Aflevering 10: Een wervelwind van avonturen deel 2
Neenee, de hectiek van de afgelopen weken is nog niet voorbij. Ik hoop dat jullie mijn verhalen over concertjes in Engeland nog niet zat zijn, zo ja, dan raad ik je aan niet verder te lezen.
George Ezra in Manchester - Catfish and the Bottlemen t-shirt uit Londen - kersttruientijd
Dinsdag was een normale stagedag voor mij, hierover valt niet zoveel te vertellen, behalve dat ik veel thee dronk zoals gewoonlijk en dat het eventjes sneeuwde! Het bleef helaas niet liggen en het duurde maar twintig minuutjes maar het is een begin!
Woensdag had ik vrij gekregen, omdat ik met Leanne in Londen weer naar het Xfm Winter Wonderland evenement ging! Het leek ons leuk om samen te gaan, en wanneer ga je nou naar zo'n groot concert in Londen? Aangezien ik altijd graag een kans grijp als ik die krijg besloot ik om gewoon te gaan. Leanne kookte lekkere preisoep voor me en daarna pakten we de bus naar Brixton. Deze zaal, the O2 Academy, was nog mooier dan die in Manchester. Een enorm oud gebouw, zonder dak! Een soort openlucht concert dus, en het was totaal niet koud! Het verschil in Londen was dat het publiek wel los ging. De opener was Royal Blood, dus Leanne en ik werden vooraan gelijk al geplet door de menigte, maar we daar konden we de lol wel van inzien. We hebben heel veel gedanst en gehost, maar tijdens de laatste artiest, waren de drukte zat dus zijn we vertrokken. De dag erna zijn we nog even de toerist gaan uithangen bij de Big Ben en London Eye, waarna we zijn gaan lunchen in Camden Town. Het was weer heel gezellig!
Zaterdag was het tijd om me voor te bereiden op mijn vakantie terug naar huis! Ik deed kerstinkopen in een overvolle Chester (iedereen had hetzelfde plan). Aangezien al mijn geld zo'n beetje op is aan uitjes en concertjes had ik niet zo veel te besteden dus ben ik lekker gaan winkelen bij de tweedehands winkels (wat ook heel erg leuk kan zijn!). Voor unieke cadeautjes zal ik het maar noemen. Thuis was het tijd om mijn kamer op te ruimen, mijn laatste afwas te doen en in te pakken!
Want zondagmiddag nam ik de trein naar Manchester Airport, tijd om naar huis te gaan! Eindelijk! Ik keek hier al lang naar uit want ik miste al die lieve hollandse gezichtjes. Het vliegen ging allemaal goed, ik realiseerde me alleen wel dat ik vliegvelden haat. Maar verder was het een goede reis en werd ik in Eindhoven opgewacht door mijn lieve ouders.
En nu is het al Eerste Kerstdag en geniet ik nog steeds van thuiszijn. Ik voer vrij weinig uit maar dat is het hele punt van vakantie en kerst naar mij idee. Ik heb iedereen zo gemist en ik vind het zo leuk om iedereen weer te kunnen knuffelen! Alhoewel ik wel moet wennen aan het feit dat iedereen om me heen Nederlands praat en drink ik mijn thee nog steeds met melk (hihi). Oh en wat fijn om te lezen dat degene die een brief ontvangen hebben er zo blij mee zijn!
Cheers and Merry Christmas!
Aflevering 9: Een wervelwind van avonturen
Wauw alles is zo hectisch de laatste tijd! Vandaar het gebrek aan updates. Ik zal proberen alles kort samen te vatten (voor zover ik dat kan, wie mij kent weet dat ik goed ben in lange verhalen vertellen).
losgaan tijdens the crookes - mooi londen - chillen in londen
En dat weekend was het tijd om naar Londen te gaan! Nelleke en Linda zouden Leanne gaan bezoeken en aangezien Nelleke ook een lief vriendinnetje van mij is was ik ook uitgenodigd. Het was een superfijn weekend met heel veel lachen en gekke dansjes doen en lekker eten (in een restaurant met tafels bovenop tafels, je at gewoon boven iemand anders). Het was zelfs zo leuk dat ik besloot om nog een dagje langer te blijven. Het was heel erg gezellig!
kerstige dingen op kantoor - gezellig doen met john lennon buiten the cavern - kerstsokken
Ik moet nu even heel hard nadenken wat ik nog meer allemaal heb gedaan, er is zoveel! Ik heb in Chester nog wat nieuwe mensen ontmoet, zoals een Amerikaans meisje genaamd Isobel. Ze speelde bij Open Mic night in Alexander's bar en ik vond haar zo goed dat ik even een praatje moest maken. Ze nodigde me uit om mee iets te gaan drinken naderhand, dus dat sloeg ik niet af. De week erop ging ik samen met haar en haar huisgenootje naar Alexander's en ontstond er een grote jam waarbij er overal gitaren tevoorschijn werden getoverd en degenen zonder stampten op de vloer of klapten mee (waaronder ik). Veel praatjes gemaakt die avond, en een avond die ik heel bijzonder vond door de goede sfeer. Dit is de Engelse cultuur waar ik voor kwam!
Ook ben ik met Patricia naar Liverpool geweest om heel veel Beatlemania op te snuiven. We zijn allebei fan (daardoor werden we vrienden) en het was daardoor ook enorm gezellig! Zoveel Beatle dingen heb ik nog nooit bij elkaar gezien! Na twee musea, een fijne lunch en een rondje Liverpool zijn we nog langs the Cavern geweest waar we onze namen op de muur schreven en waar oppeens een coverbandje optrad: lekker veel Beatles covers dus! Een goeie afsluiting van een goeie dag.
de kaart van londen hangt al - zoveel liefde voor deze lieve jongens - brievenpost
Over afgelopen week vertel ik wel in een andere blogpost, want anders wordt deze echt veeeeeeeel te lang. Dus niet getreurd, dit verhaal gaat nog door!
Cheers!
Aflevering 8: Paul en Oasis
Afgelopen weken zijn weer als een speer gegaan. Dat je maanden uitkijkt naar dingen en oppeens zijn ze al voorbij en voor je het weet is het alweer een week geleden dat een van je beste vriendjes Paul je opzoekt in Engeland. Dat gevoel.
Met Paul deel ik mijn grote liefde voor Oasis. Zijn liefde is nog groter dan die van mij zelfs. En laat ik nou net dichtbij Manchester wonen (de geboorteplaats van de band). Dus besloot Paul om mij in Chester op te zoeken (ook om mij te zien, mag ik hopen) en samen naar Manchester te gaan.
Samen met mijn huisgenootje haalde ik op vrijdagavond 22 november Paul op van het treinstation. JAAAAA. Eindelijk!! Ik wachtte hier namelijk al bijna drie maanden op. We kletsen de hele avond en je kan natuurlijk al raden welke muziek er door mijn kamer te horen was.
De volgende dag was het weer tijd om mijn rol als gids in Chester aan te nemen. Ik liet Paul de rivier zien, Chester Park en de romeinse stadsmuren. We dronken veel te chic koffie in een cafe in een kerk (de ober bleef ons water maar bij vullen en dat soort taferelen). We doorzochten Grey&Pink Records naar leuke platen, wat best wel moeilijk was aangezien het tjokvol was en ik niet zo goed wist waar ik moest beginnen. We bezochten mijn favoriete winkel in Chester, een vintage kleding- en meubelzaak, cafe en platenzaak in een. We slaagden allebei! 's Avonds was het tijd om ons om te kleden en klaar te maken: uit eten en een kroegentocht door Chester. We gingen eten bij een restaurant aan het kanaal waarvan ik wist dat ze er typisch Brits eten serveren, en waar ze ook Chesteriaans bier van de tap hebben. Het zat er vol met zakenmannen aan de Guinness. De kroegentocht liep een klein beetje in de soep dus besloten we maar naar Rosies te gaan. Heel veel dansjes verder lagen we niet al te laat in bed want de volgende dag was Manchesterdag!
Na een korte nacht was het dan eindelijk zo ver! MANCHESTER. Paul wilde er graag heen en mocht ik dat nou helemaal geen probleem vinden (ik was nog steeds heartbroken van toen ik de stad een paar weken eerder moest verlaten). We hadden helaas niet zoveel tijd dus we gingen gelijk the Northern Quarter in en in de eerste de beste platenzaak waar we naar binnen gingen was het gelijk raak. Ze hadden Oasis. Waarna Paul alleen nog maar hartaanval achter hartaanval kreeg tijdens het bekijken van de rest van de collectie. Ik kocht (What's The Story) Morning Glory en Paul kocht Definitely Maybe en een plaat van the Fat White Family. Verder maakten we vooral heel veel foto's en aten we English Breakfast als lunch bij Sugar Junction, nu al een van mijn favoriete plekjes (alles heeft bloemetjesprint, need I say more?). Hierna moesten we alweer terug naar het station om afscheid te nemen, waarna Paul weer terugvloog naar de lage landen.
Zoals ik al zei, zo'n weekendje gaat veel te snel. Dit is nu alweer anderhalve week geleden (ik loop altijd achter qua blogposts). En ik mis het nu alweer! Dat tijd snel gaat betekent gelukkig ook dat het bijna kerst is en ik bijna thuis ben. Fijn want ik mis iedereen heel erg.
Met Paul deel ik mijn grote liefde voor Oasis. Zijn liefde is nog groter dan die van mij zelfs. En laat ik nou net dichtbij Manchester wonen (de geboorteplaats van de band). Dus besloot Paul om mij in Chester op te zoeken (ook om mij te zien, mag ik hopen) en samen naar Manchester te gaan.
Samen met mijn huisgenootje haalde ik op vrijdagavond 22 november Paul op van het treinstation. JAAAAA. Eindelijk!! Ik wachtte hier namelijk al bijna drie maanden op. We kletsen de hele avond en je kan natuurlijk al raden welke muziek er door mijn kamer te horen was.
naar plaatjes zoeken - toeristje spelen in Chester
liefde voor de industriele sfeer in manchester - afscheid nemen vanaf het treinstation
Zoals ik al zei, zo'n weekendje gaat veel te snel. Dit is nu alweer anderhalve week geleden (ik loop altijd achter qua blogposts). En ik mis het nu alweer! Dat tijd snel gaat betekent gelukkig ook dat het bijna kerst is en ik bijna thuis ben. Fijn want ik mis iedereen heel erg.
Aflevering 7: De Engelse ongemakkelijkheden
Ik ervaar natuurlijk veel cultuurverschillen hier in het Verenigd Koninkrijk. Dingen zoals chips op brood, of pasta op brood. En dan word ik raar aangekeken als ik uitleg wat hagelslag is?! Over hagelslag gesproken, mijn Braziliaans vriendinnetje Patricia heeft het uitgeprobeerd omdat ze het van mij dus gehoord had, en ze vond het heel lekker! Zo leuk om te horen, en om cultuur door te geven!
Er zijn nog veel meer verschillen die ik zou kunnen vertellen maar afgelopen week was er wel een grote die me erg opviel.
Ik ging op vrijdagavond weer eens bandjes kijken (nee, ik heb er nogsteeds geen genoeg van). Het Engelse publiek is over het algemeen wat meer ingetogen als het gaat over dansen. Bij veel kleine concertjes was er een enorme 'what-I-call' ongemakkelijke halve cirkel. Wat is een ongemakkelijke halve cirkel hoor ik je daar vragen? De leegte vooraan bij het podium waar niemand durft te staan als het een beetje rustig is. Want dan ziet iedereen je en sta je zo dichtbij de band (want ze zijn zo eng).
Zo was dat vrijdag dus ook het geval, althans in het begin. Oppeens ging er een groepje jongens vooraan staan dansen, kijk, zo heb je mijn aandacht. Na het voorprogramma besloot ik een van hen aan te spreken, om te zeggen dat ze cool zijn want ze dansen. Na een praatje met danser nummer 1 en het gebruikelijke 'Waar kom jij vandaan? Wat, uit Nederland? Wow!' bood hij me een drankje aan. Prima, alleen stress ik altijd omdat ik nooit kan kiezen. Hij vroeg me wat ik hiervoor gedronken had:
'Nothing yet, I just got here.'
'NOTHING?!'
'Eh, no?'
Hij vond het dus heel erg vreemd dat ik nuchter was. Zwaar verbaasd en verwonderd (op een positieve manier). Hij dacht dus dat ik aangeschoten/dronken was. Omdat ik hem zomaar aansprak. Dat doen Engelse meisjes niet. Die praten niet zo makkelijk als ze nuchter zijn. Hij geloofde me eerst ook niet, ik heb heel vaak moeten zeggen dat ik toch echt nuchter was. Zelf had hij duidelijk al een paar pints op, hij vergat mijn naam. Smooth, man. Really smooth.
Ik legde hem uit dat ik wel moest, als ik mensen niet zou aanspreken ookal was ik nuchter dan zou ik nooit contacten leggen, of ik moet altijd dronken zijn (en dat lijkt me niet zo'n heel super plan).
Dusja. Nederlanders zijn van zichzelf gewoon veel relaxter dan Britten. Dat merk ik in wel meer dingen. Nederlanders zijn gewoon lekker gezellig (een exacte vertaling hiervan bestaat ook niet in het Engels). Britten zijn vrij ongemakkelijk.
En buiten dat ben ik enorm gegroeid in het vreemde-mensen-aanspreken-gedoe. Ik kon het al, maar was altijd nog wel twijfelachtig in het begin en dan duurde het heel lang voordat ik het dan ook echt deed (tot ergernis van Eva, 'jezus Tasja, doe het gewoon'). Nu doe ik het gewoon. Gezellig.
Aflevering 6: Chester - Liverpool - Manchester - Liverpool - Chester
November, wat ben je goed.
Net op de helft van deze koude maand en ik ben nu al zo verzadigd van al het leuks van de afgelopen weken.
liverpool - manchester - chester
Eerst zagen we wat kleine bandjes, waaronder Moats, een bandje uit Liverpool dat ondanks de bijna lege zaal (ik danste als enige) zelf gewoon kapot ging op het podium. Letterlijk, de zanger viel een paar keer om haha. Na Moats haastten ik en Rositsa ons naar het hoofdgebouw waar CHVRCHES optrad. We hadden nog snel een goede plek bijna vooraan kunnen bemachtigen, en wauw wat is CHVRCHES mooi. De muziek is mooi, zangeres Lauren is mooi, de lichtshow was mooi wauwauwauw. En alsof ik na CHVRCHES nog niet genoeg gedanst had, moesten we nog naar The Black Lips. In een woord: gekkenhuis. Al snel begon er vooraan flink gemosht te worden, maar op een leuke dit-is-leuk-en-wij-hebben-plezier-alles-naar-de-klote-manier. Wat ik wel kan waarderen. Er werd met rollen wcpapier gegooid, ballonnen, mensen begonnen te crowdsurfen, de gitarist speelde gitaar met zijn tanden en ik kan nog wel even zo doorgaan. Een te mooie avond, Rositsa had heel lief een luchtbed met slaapzak en kussen voor me en de volgende dag kreeg ik nog een kleine rondleiding door Liverpool van haar vriend. Wat. Een. Weekend.
liverpool music week closing party - mooie kunstige winkels in manchester - fijn kopje koffie in een fijn cafe
Om vervolgens drie dagen later Manchester weer te bezoeken want... Mama kwam mij zien! Ze moest al naar de UK voor haar werk dus maakte ze op de terugweg een tussenstop. We spraken dinsdagavond af bij ons Bed&Breakfast en kletsten de hele avond lang, er viel natuurlijk veel bij te praten!
De volgende ochtend begon met toast and eggs. Mama en ik besloten om lekker te gaan wandelen en te gaan winkelen, aangezien ik de afgelopen paar weken elke ochtend crisis heb met kleding kiezen (wat een problemen he). Manchester is zo mooi! Ik ben verliefd denk ik. Het is vrij oud en groot, en de wijk waar wij waren heet the Northen Quarter en het is heel artistiek en alternatief met grote stenen gebouwen met mooie grote ramen erin waarachter het mooiste apartement verstopt zou kunnen zitten (ik kon al helemaal voorstellen hoe ik in zo'n appartement zou kunnen wonen). Overal waren mooie posters en stickers op lantaarnpalen en kleine onafhankelijke winkeltjes en platenzaken en vintage kleding (een winkel had een sale met dingen voor 1 pond... hemel). We dronken koffie met gebak in een schattig cafeetje waar alles kitscherig was met bloemetjesprint en ik zag alleen maar mooie mensen overal. Ik kocht ook wat dingetjes voor mezelf, na 2 en een halve maand zuinig leven vond ik dat ik mezelf wel mocht verwennen. Wat ik precies kocht lees je binnenkort hier. Ik vond gewoon alles geweldig, waarschijnlijk ook door het fijne gezelschap van mijn lieve moeder. Deze twee dagen ging dan ook veel te snel voorbij.
op een kathedraal waar het veel waait - lekker lunchen met lieve leanne - eekhoorntjes voeren in chester park
En dan afgelopen weekend, Leanne kwam mij opzoeken! Ze zit in Londen voor stage en we kennen elkaar al door school en door ons lieve gemeenschappelijke vriendinnetje Nelleke. Na wat vertraging kwam ze vrijdagavond aan op het station in Chester, yesss! Alhoewel het waarschijnlijk een beter plan was om vroeg te gaan slapen aangezien we zaterdag naar Liverpool zouden gaan, vonden wij het leuker om nog Friends te gaan kijken en lang te kletsen, maar hee, dan kan ik eens lekker Nederlands praten dan doen we het ook!
We gingen de volgende ochtend dus naar Liverpool. Het was koud en regenachtig (typisch) maar dat hield ons niet tegen. Ik had voor mijn verjaardag nog een bon voor de Liverpool Sightseeingtour gekregen voor twee personen dus die besloten we te gebruiken, lekker corny in een touristenbus (we zagen er wel de humor van in, vooral dansen voorin de bus is leuk). We reden langs een kathedraal en er werd ons verteld dat je bovenop de toren kan, wat ons wel een leuk plan leek dus dat besloten we te doen. Wat een kathedraal, allemachtig! Dit was echt de grootste kerk waar ik ooit binnen ben geweest, het was prachtig en zo indrukwekkend. Ik kreeg de neiging om rondjes te rennen maar dat leek me niet zo'n slim plan. Het uitzicht vanaf de toren was geweldig mooi. Helaas was Chester niet zogoed te zien maar de heuvels van Wales wel. Het waaide er ook wel lekker (lees: haren borstelen 's ochtends was overbodig geweest). Na wat winkeltjes gingen we eten bij een restaurant genaamd Leaf. Het systeem was een beetje verwarrend: je haalt je menukaart bij de bar, kiest wat je wil eten en drinken en bestelt dit zelf bij de bar en dan ga je weer aan je tafeltje zitten. Maar het eten was zoooo lekker en het was zoooo gezellig. Je weet wel, dat het zo gezellig is dat je niet weg wil. Ik wilde dat Leanne niet meer wegging! Gelukkig hadden we nog een dagje over, die we hebben gespendeerd in Chester. Ik gaf Leanne een tour door de stad, over de stadsmuur, bij the River Dee en langs de leuke winkeltjes en deden een poging tot eekhoorntjes voeren in Chester Grosvenor Park (ze lustten alleen geen pepernoten, verwende beesten). 's Avonds kookten we samen rijst met sperziebonen en kip in pindasaus (eindelijk gevonden!) en daarna was het tijd om Leanne weer op het station af te zetten, helaas. Gelukkig zie ik haar over twee weekjes weer in Londen.
Zoveel leuks! En er komt nog zoveel leuks aan! Ik houd jullie snel weer up to date, no worries.
Cheers!
Abonneren op:
Posts (Atom)