Aflevering 7: De Engelse ongemakkelijkheden

Ik ervaar natuurlijk veel cultuurverschillen hier in het Verenigd Koninkrijk. Dingen zoals chips op brood, of pasta op brood. En dan word ik raar aangekeken als ik uitleg wat hagelslag is?! Over hagelslag gesproken, mijn Braziliaans vriendinnetje Patricia heeft het uitgeprobeerd omdat ze het van mij dus gehoord had, en ze vond het heel lekker! Zo leuk om te horen, en om cultuur door te geven!
Er zijn nog veel meer verschillen die ik zou kunnen vertellen maar afgelopen week was er wel een grote die me erg opviel.

Ik ging op vrijdagavond weer eens bandjes kijken (nee, ik heb er nogsteeds geen genoeg van). Het Engelse publiek is over het algemeen wat meer ingetogen als het gaat over dansen. Bij veel kleine concertjes was er een enorme 'what-I-call' ongemakkelijke halve cirkel. Wat is een ongemakkelijke halve cirkel hoor ik je daar vragen? De leegte vooraan bij het podium waar niemand durft te staan als het een beetje rustig is. Want dan ziet iedereen je en sta je zo dichtbij de band (want ze zijn zo eng).
Zo was dat vrijdag dus ook het geval, althans in het begin. Oppeens ging er een groepje jongens vooraan staan dansen, kijk, zo heb je mijn aandacht. Na het voorprogramma besloot ik een van hen aan te spreken, om te zeggen dat ze cool zijn want ze dansen. Na een praatje met danser nummer 1 en het gebruikelijke 'Waar kom jij vandaan? Wat, uit Nederland? Wow!' bood hij me een drankje aan. Prima, alleen stress ik altijd omdat ik nooit kan kiezen. Hij vroeg me wat ik hiervoor gedronken had:

'Nothing yet, I just got here.' 
'NOTHING?!'
'Eh, no?'

Hij vond het dus heel erg vreemd dat ik nuchter was. Zwaar verbaasd en verwonderd (op een positieve manier). Hij dacht dus dat ik aangeschoten/dronken was. Omdat ik hem zomaar aansprak. Dat doen Engelse meisjes niet. Die praten niet zo makkelijk als ze nuchter zijn. Hij geloofde me eerst ook niet, ik heb heel vaak moeten zeggen dat ik toch echt nuchter was. Zelf had hij duidelijk al een paar pints op, hij vergat mijn naam. Smooth, man. Really smooth.
Ik legde hem uit dat ik wel moest, als ik mensen niet zou aanspreken ookal was ik nuchter dan zou ik nooit contacten leggen, of ik moet altijd dronken zijn (en dat lijkt me niet zo'n heel super plan).

Dusja. Nederlanders zijn van zichzelf gewoon veel relaxter dan Britten. Dat merk ik in wel meer dingen. Nederlanders zijn gewoon lekker gezellig (een exacte vertaling hiervan bestaat ook niet in het Engels). Britten zijn vrij ongemakkelijk.
En buiten dat ben ik enorm gegroeid in het vreemde-mensen-aanspreken-gedoe. Ik kon het al, maar was altijd nog wel twijfelachtig in het begin en dan duurde het heel lang voordat ik het dan ook echt deed (tot ergernis van Eva, 'jezus Tasja, doe het gewoon'). Nu doe ik het gewoon. Gezellig.