Afgelopen weken zijn weer als een speer gegaan. Dat je maanden uitkijkt naar dingen en oppeens zijn ze al voorbij en voor je het weet is het alweer een week geleden dat een van je beste vriendjes Paul je opzoekt in Engeland. Dat gevoel.
Met Paul deel ik mijn grote liefde voor Oasis. Zijn liefde is nog groter dan die van mij zelfs. En laat ik nou net dichtbij Manchester wonen (de geboorteplaats van de band). Dus besloot Paul om mij in Chester op te zoeken (ook om mij te zien, mag ik hopen) en samen naar Manchester te gaan.
Samen met mijn huisgenootje haalde ik op vrijdagavond 22 november Paul op van het treinstation. JAAAAA. Eindelijk!! Ik wachtte hier namelijk al bijna drie maanden op. We kletsen de hele avond en je kan natuurlijk al raden welke muziek er door mijn kamer te horen was.
naar plaatjes zoeken - toeristje spelen in Chester
De volgende dag was het weer tijd om mijn rol als gids in Chester aan te nemen. Ik liet Paul de rivier zien, Chester Park en de romeinse stadsmuren. We dronken veel te chic koffie in een cafe in een kerk (de ober bleef ons water maar bij vullen en dat soort taferelen). We doorzochten Grey&Pink Records naar leuke platen, wat best wel moeilijk was aangezien het tjokvol was en ik niet zo goed wist waar ik moest beginnen. We bezochten mijn favoriete winkel in Chester, een vintage kleding- en meubelzaak, cafe en platenzaak in een. We slaagden allebei! 's Avonds was het tijd om ons om te kleden en klaar te maken: uit eten en een kroegentocht door Chester. We gingen eten bij een restaurant aan het kanaal waarvan ik wist dat ze er typisch Brits eten serveren, en waar ze ook Chesteriaans bier van de tap hebben. Het zat er vol met zakenmannen aan de Guinness. De kroegentocht liep een klein beetje in de soep dus besloten we maar naar Rosies te gaan. Heel veel dansjes verder lagen we niet al te laat in bed want de volgende dag was Manchesterdag!
liefde voor de industriele sfeer in manchester - afscheid nemen vanaf het treinstation
Na een korte nacht was het dan eindelijk zo ver! MANCHESTER. Paul wilde er graag heen en mocht ik dat nou helemaal geen probleem vinden (ik was nog steeds heartbroken van toen ik de stad een paar weken eerder moest verlaten). We hadden helaas niet zoveel tijd dus we gingen gelijk the Northern Quarter in en in de eerste de beste platenzaak waar we naar binnen gingen was het gelijk raak. Ze hadden Oasis. Waarna Paul alleen nog maar hartaanval achter hartaanval kreeg tijdens het bekijken van de rest van de collectie. Ik kocht
(What's The Story) Morning Glory en Paul kocht
Definitely Maybe en een plaat van the Fat White Family. Verder maakten we vooral heel veel foto's en aten we English Breakfast als lunch bij Sugar Junction, nu al een van mijn favoriete plekjes (alles heeft bloemetjesprint, need I say more?). Hierna moesten we alweer terug naar het station om afscheid te nemen, waarna Paul weer terugvloog naar de lage landen.
Zoals ik al zei, zo'n weekendje gaat veel te snel. Dit is nu alweer anderhalve week geleden (ik loop altijd achter qua blogposts). En ik mis het nu alweer! Dat tijd snel gaat betekent gelukkig ook dat het bijna kerst is en ik bijna thuis ben. Fijn want ik mis iedereen heel erg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten